Di mana mereka akan berada?

Tarikh 9 Ogos yang lepas menyaksikan serbuan oleh pihak Polis Diraja Malaysia dan Jabatan Agama Islam Negeri Sembilan di sebuah premis rumah kedai di bermula jam 11.30 pagi di Pusat Komersial Taman Oakland, Seremban 2, Negeri Sembilan. Mereka yang diserbu dan ditahan itu didakwa atas kesalahan terlibat dengan pengajian agama tanpa tauliah. Walaupun masih tiada kenyataan rasmi daripada pihak berwajib, desas desus daripada beberapa bloggers di internet seperti suarajagat, mendakwa kumpulan tersebut adalah kumpulan Gerakan Pemuda Kahfi (GPK) yang seketika dahulu popular di akhbar tabloid Malaysia (saya tidak ingat samada Kosmo atau Harian Metro). Hal ini ditambah lagi dengan wawancara TV3 dengan ketua operasi serbuan, Mohd Zul Sidek samada kumpulan ini terlibat dengan pergerakan Negara Islam Indonesia (NII), nama lain GPK.

Saya tidak mahu bercerita mengenai GPK, anda boleh mendapat maklumat kesesatan ajaran mereka di pelbagai laman web, lebih baik anda rujuk dan fahaminya sendiri. Namun yang saya mahu persoalkan di sini (andai mereka adalah daripada GPK) ialah bagaimana keadaan mereka yang terlibat samada yang telah ditahan Ahad lalu dan yang masih bebas di luar sana? Satu perkara yang anda faham, mereka bermatlamatkan penubuhan Negara Islam Indonesia di Wilayah Malaya (harus difahami, gagasan Islam mereka berbeza dengan gagasan Islam yang dibawa oleh jemaah – jemaah Islam seperti PAS, JIM, ABIM dan laian- lain, akidah mereka juga terpesong). Dengan kata lain, mereka bukan sahaja terlibat dalam soal penyebaran ajaran sesat bahkan bolah dianggap membawa ancaman kepada keselamatan Kerajaan Negara Malaysia yang sedia ada. Di sini saya terfikir, di mana yang lebih diutamakan pihak berwajib, soal akidah mereka atau soal cita – cita mereka?

Saya bangkitkan persoalan di sini kerana fokus pihak berwajib akan mempengaruhi hukuman dan label kepada mereka yang terlibat. Contoh mudah, kalau pihak berkuasa memfokuskan pada isu keselamatan negara (bahkan TV3 sudahpun menggelar mereka sebagai radikal), saya percaya mereka akan bulat – bulat ditahan dalam ISA. Saya ketepikan dahulu soal kredibiliti ISA, tetapi, adakah dengan kemasukan mereka dalam ISA akan menyelesaikan masalah yang sebenarnya? Jika kita lihat penahanan ISA yang dikenakan kepada Ashaari Muhammad, pemimpin al-Arqam yang bercita – cita memimpin negara ini dengan meramalkan dirinya sebagai Perdana Menteri ke-5 (sekarang sudah PM ke-6), adakah isu al-Arqam selesai sepenuhnya? Bukannya kita tidak tahu al-Arqam masih bergerak lagi dengan dijenamakan semula sebagai Rufaqa dan kemudiannya Global Ikhwan. Sekarang mereka mampu hidup aman dan mewah dengan perniagaan – perniagaan mereka, daripada kedai runcit sampailah pengangkutan awam. Adakah mereka dibiarkan begitu kerana mereka tidak lagi menzahirkan cita- cita mereka untuk menawan Malaysia? Tetapi bagaimana dengan akidah mereka yang terpesong dengan mendewa-dewakan Ashaari disamping pengamalan Aurad Muhammadiah? Adakah mereka akan dibanteras dan dipulihkan pegangan mereka?

Hal yang sama saya bimbang berlaku kepada para pengikut GPK. Saya bimbang, pihak berwajib sibuk mahu memburu mereka dan mencampakkan mereka ke Kemunting, tetapi soal akidah mereka tidak selesai. Yang lebih saya bimbangkan, mereka boleh menggunakan hujah mereka ditahan itu sebagai satu ujian bagi mereka lantaran ‘kebenaran’ yang mereka bawakan. Pastinya pengikut yang taksub yang tidak dipulihkan dengan dijernihkan semula akidah mereka akan bertambah taksub dengan hujah sebegini.

Di sinilah saya kira, kita perlu menilai semula fokus dan bentuk hukuman yang perlu diambil bagi menangani ajaran sesat yang semakin berleluasa di Malaysia. Apakah pendekatan yang benar – benar sesuai? Bagaimana sepatutnya pihak berwajib menangani mereka yang terlibat? Kerana secara asasnya kita boleh klasifikasikan mereka yang terlibat dalam ajaran sesat ini kepada dua kumpulan. Kumpulan pemimpin dan yang dipimpin. Kedua – dua kumpulan ini ada keterikatannya tersendiri dengan ajaran mereka.

Kumpulan pemimpin ajaran sesat, lazimnya tahu kesesatan dan kesalahan mereka, tetapi tidak diendahkan kerana keuntungan yang mereka perolehi daripada penglibatan mereka. Samada berbentuk material, pengaruh, dan kuasa. Mereka bersifat manipulative ke atas pengikut – pengikut mereka. Mereka bijak menggunakan ruang yang ada untuk mendapatkan kesetiaan pengikut mereka dengan memanipulasi maklumat, mengada – adakan cerita, disamping juga menokok tambah dan meminda ajaran Islam bagi mendapat kepercayaan pengikut – pengikut. Penyakit tidak mahu terima kebenaran ini adalah warisan daripada Abu Jahal dan Abu Lahab bersama – sama pembesar Quraisy yang kafir. Bukannya mereka bodoh dalam menilai kebenaran dan kesucian ajaran Islam, tetapi mereka begitu degil dan angkuh dalam mengakui kebenaran Islam dan mengaku kepincangan mereka sebelum ini. Kerana bimbang hilangnya status mereka sebagai pembesar dan pemimpin masyarakat, mereka sanggup menipu diri sendiri. Dan habuannya, lihat sajalah kenderaan – kenderaan mewah milik pimpinan GPK yang diserbu. Untuk makluman anda, ahli – ahli di bawah diminta membayar wang yang cukup tinggi sebagai sumbangan mereka kepada perjuangan ‘Islam’. Kemudian, ke manakah duit itu akan pergi?

Kumpulan yang dipimpin atau golongan pengikut pula terikat dengan janji dan taat setia kepada kumpulan atau lebih mudah, taksub. Taksub pada kelebihan – kelebihan dan janji – janji yang ditawarkan oleh pemimpin. Yang lazim berlaku ialah apabila mereka yang tercari – cari kebenaran dalam beragama, tiba – tiba didatangi oleh kumpulan – kumpulan seumpama ini, diberi penerangan tentang agama, dikaitkan dengan permaslahan yang berlaku hari ini, dimaklumkan semua kerosakan dunia dan kepincangan sosial berlaku kerana masyarakat tidak berpegang ajaran ‘Islam yang sebenar’. Kemudian kumpulan – kumpulan ini mendakwa merekalah kumpulan yang bangun sebagai gerakan ‘Islam yang sebenar’, dan menyalahkan semua jemaah Islam yang lain. Mereka yang baru tercari – cari erti hidup beragama memang mudah terpesona apabila mendapati bukan salah mereka tidak beragama dengan sempurna sebelum ini, tetapi salah masyarakat yang memang tidak tahu beragama, ustaz ustazah, alim ulama’, menteri – menteri, semuanya tidak tahu beragama, sebab itulah masyarakat pincang. Oleh itu, mereka akan rasa terpilih kerana didekati kumpulan yang betul – betul ‘beragama’ dan diberi lagi hujah – hujah untuk mengikat mereka sehingga membentuk ketaksuban mereka kepada kumpulan sesat itu.

Permasalahannya, di mata pihak berkuasa, adakah mereka memandang mereka dua kumpulan berbeza yang perlu dirawat dengan kaedah yang berbeza bagi membanteras ajaran sesat yang dibawa? Mengikut pandangan Islam, secara asasnya, bagi mereka yang mengaku keIslaman mereka tetapi mempermainkan ajaran agama Islam, siasatan akan dibuat bagi memastikan kedudukan mereka samada mereka jahil atau mereka sengaja mempermainkan akidah. Bagi mereka yang sengaja mempermainkan akidah, boleh disabitkan kepada kesalahan murtad dan tentu sahaja akan membawa kepada hukuman bunuh mandatori. Sudah pasti sebelum itu ruang taubat dibuka kepada mereka dahulu. Bagi yang jahil, sudah pasti akan dibuka ruang pemulihan akidah bagi membetulkan pandangan mereka mengenai ajaran Islam yang sebenar. Andai setelah dibuka ruang, diberi ilmu tetapi mereka masih berpegang kepada akidah yang sesat dan bahaya itu, jika sampai disabitkan kepada kesalahan seperti di atas, hukuman bunuh mandatori dikenakan.

Persoalannya, adakah pihak berwajib mampu atau mahu laksanakan ini? Ataupun lebih mudah mereka menghumbankan semua dalam lokap ISA, soal akidah yang terpesong? Entahlah, mungkin soal akidah masyarakat Islam tidak mengganggu keselamatan politik pihak berwajib. Jadi, saya tanyakan semula, di mana mereka akan berada?